Prolog

Samotnie siedziałem nad stawem rzucając kamieniami, sam nie wiem ile ich już rzuciłem, ale to nie ważne. Nie ma to jak siedzieć i rzucać kamieniami, nie? Samotność nie jest ciekawa, ale da się wytrzymać, tragedia się nie stanie, czasem mam dość tego "szoł bizu", chociaż bez niego nie poznałbym Perrie, z nią też czasem nie mogę wytrzymać. Chłopaki pewnie siedzą teraz w hotelu i obżerają się cheeseburgerami, nie chcę stąd odchodzić przez najbliższe kilka godzin, mam nadzieję, że nie będą mnie szukać. Marzę o spokoju na miesiąc, taki urlop od wszystkiego, dlaczego tak nie mogę? Mam cichą nadzieję, że spędzę ten czas na odludziu. Ludzie mnie denerwują, nie raz mam ochotę rozwalić telefon, albo usunąć konto na twitterze. Słyszę już głosy ludzi - czy to moja wyobraźnia, czy to na prawdę? Chowam się za drzewami, nagle widzę chłopaków, oczywiście z chesseburgerem dla mnie, oni czasem są tacy głupi.

Znowu ich nie chcę widzieć, zepsuli mi dobry czas. 

-Zayn!

-Zayn!

-Zayn!

Echo rozbrzmiewało w lesie, a ja chciałem uciec, wtedy usłyszałem za sobą głośnie BU, za mną był Harry, jeszcze jego mi brakowało. No dobra muszę się pogodzić z tym, że koniec tego dobrego, za kilka godzin koncert. Nie chce mi się śpiewać, jestem rozmarzony. Idąc przez las nic nie mówię, nie chcę widzieć tego okropnego telefonu na oczy, na pewno Perrie napisała mi 100 wiadomości, zapewne mnie zabije, ale teraz mam to gdzieś, nie myślę o tym. Wbiegłem jak szalony do hotelowego pokoju, zamknąłem się w łazience, założyłem słuchawki i jedyne czego będę słuchał to Strong, bo ta piosenka najbardziej kojarzy mi się ze spokojem.

xxx

Dzięki za przeczytanie!

Jeśli Ci się podoba to skomentuj! :)